KÂBUS

Soğuk terler içinde uyandığında saat üçe geliyordu. Kasılmış vücudunun her tarafı yanıyordu. Uzun bir süre sonra tekrar kâbus görmüştü. Alışıktı kâbus görmeye, ama bu seferki onu gerçekten rahatsız etmiş, dehşete düşürmüştü. Rüyada çirkin suratlı kadın bir türlü aklından çıkmıyordu.

Biraz sakinleştikten sonra su içmek için yataktan kalktı, mutfağa yürüdü. İçtiği suyu tezgâha koyarken elinin titremesine engel olamadı. Haline güldü, kırklı yaşlarında adamdı ve gerçek olmayan, geçmiş bir şeye karşı içinde anlamlandıramadığı korku neden öylece geçip gitmiyordu? Odasına usul ve temkinli adımlarla, sanki evde olan tek kişi kendisi değilmiş gibi yürüdü . Soğuk yorganını kafasına çekecekken gözü duvardaki tablosuna takıldı. Bir hafta önce çalıştığı ofiste kademe atladığı için davet veren arkadaşı evden ayrılacağı sırada “Size bu tabloyu hediye olarak versem kabul eder misiniz?” diyerek ona tabloyu uzatmıştı. Maddi değeri yüksek olan tabloyu neden kendisine vermek istediğini sorduğunda “Tablodaki insanlara baktıkça huzursuz oluyorum, tanımadığım birine satmak yerine size satmak istiyorum.” demişti. Adamın dediklerine pek anlam verememiş, yine de hediyeyi kabul etmişti.

Hâla tablodaki kadına bakıyordu. Oda karanlık olmasına rağmen kadının yüzünü görebiliyordu. Baktı, baktı, baktı…Kadının zarif ve güzel yüzü gittikçe çirkinleşmeye, gözleri büyümeye, burnu yamulmaya başladı. Dehşete düşmüştü, kanı donmuştu, korku dalgası tüm bedenine yayılmıştı. Yine kâbus mu görüyordu, yoksa gözlerine inanmalı mıydı? Gittikçe kâbusundaki kadına dönüşen kadına bakmamaya çalışarak kalktı, tabloyu ters çevirdi. Lanetli, diye geçirdi içinden. Böyle şeylere inanmazdı ki o! Gecenin geri kalanını görüntüyü ve tabloyu kafasından atmaya çalışarak geçirdi, hiç uyuyamadı.

Sabah tabloyu korkuyla eline aldı, kadına bakmaya cesareti yoktu bu sefer. Tabloyu hızlıca siyah bir poşete koydu, kendini sokağa attı. Şanslıydı, oradan bir eskici geçiyordu. Arabayı durdurdu, tabloyu adama uzattı. Hiçbir karşılık beklemeden oradan hızla uzaklaştı.